Έφτασε ο 6ος Λιλιόπουλος junior

Ευχαριστώ θερμά όλους όσους ευχήθηκαν για την άφιξη του νέου μέλους τις οικογένειάς μου.
Τα μηνύματα συγκινητικά όλων και πραγματικά με άγγιξαν.
Εγώ από μέρους μου, εύχομαι σε όλους Καλές και Ευλογημένες εορτές και το 2018 να είναι χαρούμενο και ευφρόσυνο για όλους με υγεία κατ' άμφω.

Η Αρετή της ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

συντετμημένο κείμενο του Άκη Ν. Λιλιόπουλου
Καθηγητού-Πρωτοψάλτου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών
από το site της Ι.Μητροπόλεως Κωνσταντίας Αμμοχώστου

Ελεημοσύνη είναι η αμέριστη και απλόχερη αυτοθυσία προς τον συνάνθρωπο μας.
Είναι με άλλα λόγια η έμπρακτη εκδήλωση αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας. 

Σημαίνει ότι σπλαγχνίζομαι και ελεώ κάποιον. Συνήθως εννοούμε την υλική προσφορά προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο μας (είτε από το περίσσευμα, είτε από το υστέρημα μας). 

Δεν είναι όμως αποκλειστικά και μόνο αυτό.

«Η ελεημοσύνη είναι πρωτίστως αρετή της καρδίας και δευτερευόντως των χειρών». 

Δεν πρέπει λοιπόν να σκεφτεί κάνεις ότι μη έχοντας υλικά αγαθά δεν μπορεί να κάνει ελεημοσύνη
Διότι ελεημοσύνη είναι και ένα ποτήρι κρύο νερό που θα προσφέρουμε στο όνομα του Χριστού. 
Ελεημοσύνη είναι και μία ευχή που θα κάνουμε στον Χριστό για κάποιον αδελφό μας. 
Ελεημοσύνη είναι και η λύπη που θα δοκιμάσουμε για μία δοκιμασία ή αρρώστια του αδελφού μας.
Ελεημοσύνη είναι η συμπαράσταση σε μία δύσκολη στιγμή του συνανθρώπου μας.
Ελεημοσύνη είναι η συμμετοχή του εαυτού μας, στις δυσκολίες των συνανθρώπων μας.
Ελεημοσύνη είναι να είσαι «άνθρωπος» και να έχεις ψυχή και καρδιά.

«ὁ ἀτιμάζων πένητας ἁμαρτάνει, ἐλεῶν δὲ πτωχοὺς μακαριστός» (Παροιμ. 14,21). 

σε άλλο σημείο αναφέρεται 

«δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν, κατὰ δὲ τὸ δόμα αὐτοῦ ἀνταποδώσει αὐτῷ.» (Παροιμ. 19,17). 

Στους μακαρισμούς στο όρος των Ελαιών, ο Κύριος είχε τονίσει εμφαντικά: «μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.» (Μτθ. 5,7).

Ο πέμπτος μακαρισμός του Κυρίου αναφέρεται στους ελεήμονες:

« Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται». 
Ο Ιησούς Χριστός ο οποίος μακαρίζει τους ελεήμονες, είναι ο Ίδιος οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, πολυέλεος και πολυεύσπλαχνος κατά τον λόγο του προφήτου Δαβίδ. 
Αφού όμως ο Θεός είναι ελεήμων και μας προτρέπει να γίνουμε κι εμείς ελεήμονες, επομένως μας προτρέπει να ομοιάσουμε σε Αυτόν. 
Ο άνθρωπος, λοιπόν, που είναι ελεήμων, είναι μιμητής του Κυρίου. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι η ελεημοσύνη είναι μεγάλο αγαθό και δώρο του Θεού και όταν την εξασκούμε μας εξομοιώνει, κατά το δυνατόν, με τον Θεό. 

Και συνεχίζει ο Άγιος: «Η ελεημοσύνη είναι σπουδαιότερο από το να ανασταίνει κανείς νεκρούς. 

Διότι είναι πολύ πιο σπουδαίο να δώσεις τροφή στον Χριστό που πεινά, παρά να αναστήσεις νεκρούς στο όνομα του Χριστού. Στην πρώτη περίπτωση εσύ ευεργετείς τον Χριστό, στην δεύτερη περίπτωση ο Χριστός ευεργετεί εσένα.

Και αμείβεται κανείς όταν ευεργετεί, όχι όταν τον ευεργετούν. Η δε αμοιβή την οποία μας δίδει ο Χριστός για την ελεημοσύνη που κάνουμε στο όνομα Του, είναι το μέγα Του...έλεος».

Ο ελεήμων άνθρωπος προσφέρει ανθρώπινη αγάπη στον αδελφό του και δέχεται από τον ελεήμονα Χριστό το θείο έλεος. 

Προσφέρει στον αδελφό του αγαθά φθαρτά και πρόσκαιρα και δέχεται αγαθά θεία και αιώνια. 
Όσο περισσότερο ανοίξουμε την καρδιά μας και δώσουμε την αγάπη μας στους αδελφούς μας, δηλαδή στους αδελφούς του Χριστού, τόσο περισσότερο θα δεχθούμε μέσα μας την δική Του αγάπη. 
Αν μετατρέψουμε την καρδιά μας σε μία πηγή από όπου αναβλύζει η αγάπη προς τους αδελφούς, τότε θα τρέξει και προς εμάς το θείο έλεος από την πηγή του ελέους, τον Χριστό.
Ο Θεός, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, ζητά από εμάς να λάβει αφορμή, για να μάς προσφέρει όλα τα αγαθά Του. Όταν επομένως κανείς ξοδεύει για ελεημοσύνη, τότε πλουτίζει, τότε είναι μακάριος και τρισμακάριος. Όταν η καρδιά μας εκχυλίζει το έλεος, τότε έχουμε στην κατοχή μας όλα τα πλούτη του Θεού τα ουράνια.  

Όμως ο Θεός δεν θέλει απλώς και μόνο να ελεούμε τους αδελφούς μας. Θέλει να πράττουμε την ελεημοσύνη χαρούμενα, με ανοιχτή καρδιά. Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. 
Εκείνος που συμπαραστέκεται στον αδελφό του και πιστεύει ότι ο αδελφός του είναι ο ίδιος ο Χριστός, πρέπει να χαίρεται που αξιώνεται να εργάζεται το έργο της αγάπης. Διότι είναι παράλογο να ανακουφίζουμε τον πόνο του αδελφού μας και εμείς να λυπούμαστε.         

Εκείνος που ενεργεί την ελεημοσύνη με τον τρόπο που θέλει ο Θεός, χαίρεται πάντα και ευχαριστεί τον Κύριο για ο,τι μπόρεσε να κάμει. 
Στο πρόσωπο του αδελφού του που βοηθά, βλέπει τον Κύριο και το γεγονός αυτό δίνει φτερά στην ψυχή του και φθάνει ψηλά στους ουρανούς. 

Εκεί ακούει, όπως ο εκατόνταρχος Κορνήλιος, τον αγγελικό λόγο: «Οι προσευχές σου και οι ελεημοσύνες σου ανέβηκαν στον ουρανό ως προσφορά ευπρόσδεκτος από τον Θεό». Διότι η ελεημοσύνη είναι πραγματικά μία θυσία δοξολογίας προς τον ελεήμονα Θεό. Και όπως παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, το θυσιαστήριο του ελεήμονος ανθρώπου, δεν είναι οικοδόμημα πέτρινο επάνω στο όποιο θυσιάζεται ο Χριστός, άλλα το ίδιο το πανάγιο Σώμα του Χριστού.

Κάθε αδελφός του Χριστού, οπουδήποτε και αν ευρίσκεται είναι ένα ιερό και άγιο θυσιαστήριο επάνω στο όποιο μπορούμε να προσφέρουμε την θυσία της αγάπης. Επομένως ο κάθε πτωχός αδελφός μας, όχι μόνον δεν πρέπει να περιφρονήται από εμάς, αλλά και να είναι πρόσωπο άξιο ευλάβειας και σεβασμού. 
Ο αγιογραφικός λόγος τονίζει ότι ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεόν. Και ο χρυσορρήμων Πατήρ μας θέτει το ερώτημα: «Εάν ο Θεός δανείζεται από εμάς, επομένως είναι χρεώστης μας. Στην μέλλουσα ζωή, λοιπόν, θέλεις να έχεις τον Θεό κριτή ή χρεώστη;»

Ας αγαπήσουμε την ελεημοσύνη. 
Πραγματικά κανένα αγαθό δεν μπορεί να εξισωθεί με αυτήν. Αυτή μας καθαρίζει από τις αμαρτίες και μας χορηγεί το θείο έλεος, δηλαδή την σωτηρία. Όπως λέγει ο υμνητής της Άγιος Ιωάννης, στην μέλλουσα Κρίση «ενώ εσύ σωπαίνεις αυτή θα σε υπερασπίζεται. Ή, καλύτερα, ενώ εσύ σωπαίνεις, αμέτρητα στόματα ευχαριστούν για σένα. Λοιπόν τρέξε και αγόρασε την σωτηρία δια της ελεημοσύνης».  

 «Ελεημοσύνη εκ θανάτου ρύεται» (ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΣΑΚΙΡΗ, θεολόγου) 
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η κινητήρια δύναμη της σύγχρονης κοινωνίας είναι η οικονομία. 
Ο ψυχρός μάλιστα υπολογισμός της ζημιάς και του κέρδους θεωρείται ρεαλισμός.
 Όταν όμως η αναγκαία οικονομική άνεση γίνεται προτεραιότητα ζωής, τότε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, περνάμε από την ανάγκη των χρημάτων στην αγάπη του πλούτου και τελικά γινόμαστε δούλοι στα χρήματα. 
Έτσι το μέσο με το οποίο ελπίζαμε ότι θα κατακτούσαμε κάποια ελευθερία από τις ανασφάλειές μας γίνεται τύραννός μας. 
Γι΄ αυτό το Πνεύμα του Θεού μας λέει ότι είναι καλύτερο να δίνουμε ελεημοσύνη από το να συγκεντρώνουμε πλούτο. 
«Καλόν ποιήσαι ελεημοσύνη ή θησαυρίσαι χρυσίον· ελεημοσύνη γαρ εκ θανάτου ρύεται και αυτή αποκαθαριεί πάσαν αμαρτίαν» (Τωβίτ 12, 8-9). 

Δηλαδή η ελεημοσύνη σώζει από τον πρόωρο θάνατο και καθαρίζει από κάθε αμαρτία. Αυτοί που κάνουν ελεημοσύνη θα ζήσουν πολλά και ευχάριστα χρόνια. 
Η ελεημοσύνη όμως απαλάσσει κα από τον πνευματικό θάνατο. Είναι καλύτερο να βλέπουμε τις ανάγκες που έχουν οι άλλοι από το να βλέπουμε μόνο τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας. 

Θα πρέπει να θέλουμε για τους άλλους ότι θέλουμε για τον εαυτό μας. Αυτό θα μας βοηθήσει σιγά σιγά να αισθανθούμε την ελεημοσύνη σαν φυσική ανάγκη, χωρίς να δημιουργεί την αίσθηση ότι εξασκούμε κάποια αρετή και χωρίς να αφήνει μέσα μας τόπο για απαίτηση ευχαριστιών από αυτούς που «ελεούνται». 
Η αληθινή ευαγγελική ελεημοσύνη ανοίγει μέσα στην ψυχή του ελεήμονα πηγή ζωής από την οποία αναβλύζει «εν τω κρυπτώ» η χάρη του Αγίου Πνεύματος, ώστε όχι μόνο να μην απαιτεί από τους άλλους ευχαριστίες, αλλά αυτός να αισθάνεται χρεώστης. Η χαρά και η ζωή που νιώθει τον κάνουν ικανό να καταλαβαίνει ότι η «ελεημοσύνη εκ θανάτου ρύεται». 

Του σπόρου και της ελεημοσύνης τα ιδιώματα έχουν μεγάλη ομοιότητα.

 Όπως σπέρνουμε τον σπόρο στη γη, έτσι προσφέρουμε και την ελεημοσύνη στα χέρια του πτωχού. 
Όπως σπέρνουμε έναν κόκκο και θερίζουμε πολλούς, έτσι δίνουμε ένα στον πτωχό και λαμβάνουμε από το Θεό πολλά. 
Ο σπόρος εάν μείνει άσπαρτος δεν φέρνει καρπό. Ο πλούτος, εάν μείνει αμετάδοτος, γίνεται άκαρπος. 
Εάν όμως μεταδοθεί στους φτωχούς καρποφορεί άπειρους πνευματικούς καρπούς, γιατί δίνουμε υλικά αγαθά και λαμβάνουμε την ουράνια βασιλεία. Όποιος ελεεί με απλοχεριά και χαρά, θα λάβει από τον Θεό πλούσια τη χάρη και την ευλογία. 
Όταν σπέρνει ο γεωργός φαίνεται σαν να αδειάζει την αποθήκη του. Στην εποχή όμως της συγκομιδής θα τη γεμίσει με πολύ περισσότερο σιτάρι. Η ελεημοσύνη στην αρχή φαίνεται ως κένωση, ως προσφορά και δόσιμο. Στην ουσία όμως είναι πλήρωση και συγκομιδή κέρδους. Δίνουμε μερικά χρήματα ή μερικά είδη και φαίνεται σαν να τα χάνουμε. Στην πραγματικότητα όμως τα κερδίζουμε και στην παρούσα ζωή και στη μέλλουσα. Πληρώνει ο Θεός με τον τρόπο του. «Δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν, κατά δε το δόγμα αυτού ανταποδώσει αυτώ» (Παροιμ.19,17).

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ 

Ο Χριστός μας λέει ξεκάθαρα για το θέμα τούτο: 

«Προσέχετε τὴν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μὴ ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸ θεαθῆναι αὐτοῖς· εἰ δὲ μήγε, μισθὸν οὐκ ἔχετε παρὰ τῷ πατρὶ ὑμῶν τῷ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 2 Ὅταν οὖν ποιῇς ἐλεημοσύνην, μὴ σαλπίσῃς ἔμπροσθέν σου, ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς ῥύμαις, ὅπως δοξασθῶσιν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. 3 σοῦ δὲ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου, 4 ὅπως ᾖ σου ἡ ἐλεημοσύνη ἐν τῷ κρυπτῷ· καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.» (Μτθ. 6, 1-4). 

Η αξία της ελεημοσύνης έγκειται στον τρόπο με τον οποίο εξασκείται. 
Είναι μία αρετή που ενώ ανακουφίζει πολλούς από τις ανάγκες στις οποίες έχουν περιέλθει, αντίθετα δεν καλλιεργείται με τις ίδιες προϋποθέσεις απ΄ αυτούς που την εξασκούν, ούτε έχει τα ίδια αποτελέσματα σε όλους.
 Άλλοι κάνουν ελεημοσύνη από μία παρόρμηση κενοδοξίας και επιδεικτικότητας. 
Άλλοι για να αποφύγουν τις φορολογικές επιβαρύνσεις, άλλοι για να επιτύχουν κάποιο ιδιοτελή σκοπό και άλλοι από αγάπη και καλοσύνη για τον συνάνθρωπό τους..
 Η ανθρώπινη προαίρεση είναι ένας σπόρος που ανάλογα με το περιεχόμενό του θερίζουμε τα αποτελέσματα.
 Γι΄ αυτό και σύμφωνα με τις πράξεις τους θα κριθούν κατά την Δευτέρα Παρουσία οι άνθρωποι, «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου...», ή «πορεύεσθε απ΄ εμού οι κατηραμένοι» (Ματθ. 25, 34,41). 
Η κρίση του Θεού είναι αδέκαστη και συμφωνεί με την ανθρώπινη προαίρεση. Η ελεημοσύνη είναι η πιο κύρια έκφραση της δικαιοσύνης. 
Είναι η αγαπητική διάθεση που έχουμε και η οποία εκφράζεται και μετουσιώνεται σε έργα αγάπης και πράξεις λατρείας ανθρώπων προς τον Θεό. Ο απόστολος τονίζει ιδιαίτερα και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να εξασκείται, δηλ. «μη εκ λύπης ή εξ ανάγκης, ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός». 
Μικρή βοήθεια με εγκάρδιο χαμόγελο αξίζει περισσότερο από μεγάλη προσφορά με κατήφεια και βλοσυρότητα. Όταν ελεούμε, να καθρεπτίζεται στο πρόσωπό μας η γνήσια αγάπη και συμπάθεια. Να βλέπουμε στο πρόσωπο του φτωχού τον Χριστό και να πιστεύουμε ότι ελεούμε τον Ίδιο. 
Εκείνος είπε: «εφ΄ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί ποιήσατε» (Ματθ. 25, 40). 
«Ου ποσότητα εισφοράς απαιτεί ο Θεός, αλλά μέτρα γνώμης», λέει ο άγιος Χρυσόστομος. 
Οι δυνατότητές μας μπορεί να μην επιτρέπουν μεγάλη ποσότητα ελεημοσύνης. Τότε να προσέξουμε τη διάθεση της καρδιάς μας.

"Χριστός γεννάται δοξάσατε..." οι ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΥΜΝΩΔΟΙ στον Άγ. Κωνσταντίνο Ομονοίας

Που πηγαίνει η ψυχή μετά τον θάνατο

Από το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ “ Η ψυχή μετά τον θάνατο” (Ανάλυση του λόγου περί θανάτου του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς)

Οι πρώτες δυο ημέρες μετά τον θάνατο

Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήταν προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.

     Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο:
«Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα…"

    Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών, επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του.
Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος από τους νεκρούς, καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί τη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»

     Στην Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει παραστατικά την κατάσταση της ψυχής η οποία, έχοντας μεν αφήσει το σώμα αλλά παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της, τους οποίους όμως βλέπει:
«Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».

     Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει:
«Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής… Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτα και εσύ δεν θα μπορείς να την δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενάχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νοιώθουμε οδύνη σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή μας».
     Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανωτέρω περιγραφή των πρώτων δύο ημερών του θανάτου αποτελεί γενικό κανόνα, ο οποίος κατά κανένα τρόπο δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.
Πράγματι τα περισσότερα παραδείγματα από την Ορθόδοξη γραμματεία, δεν συνάδουν με αυτόν τον κανόνα, και ο λόγος είναι φανερός: οι άγιοι, μην έχοντας καμιά απολύτως προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή, δεν ελκύονται καν από τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδο τους στους Ουρανούς.
     Άλλοι, ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγο που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη οι σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, ατελείς καθώς είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα: η «εξωσωματική» κατάσταση αποτελεί μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης «περιπλάνησης» της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της. Όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που πρόκειται να τον συνοδεύσουν.

    Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες αποκλίσεις από το γενικό κανόνα για την μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την ύπαρξη «αντιφάσεων» στην Ορθόδοξη διδασκαλία.
Αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς και μόνο προσκολλημένοι στις «κατά γράμμα» ερμηνείες. Η περιγραφή των πρώτων δύο ημερών, καθώς και των επομένων, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή δόγματος. Είναι απλώς ένα «μοντέλο», το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο.
Οι πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών, όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν το ότι όντος η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο. Κατά την τρίτη ημέρα, και συχνά πιο πριν, η περίοδος αυτή φθάνει στο τέλος της.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς

Τα τελώνια

     Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει.
   
 Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας.
Η ψυχή αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού έχει διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί αν συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα.
Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι δαίμονες και τα τελώνια τους φαίνεται στο γεγονός ότι η ίδια η Παναγία, όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, ικέτευσε τον Υιό Της να διασώσει την ψυχή Της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή Της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους Ουρανούς για να παραλάβει την ψυχή της Πάναγνου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους Ουρανούς. Φοβερή είναι πράγματι, η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, και για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για την σωτηρία της.

    Σύντομα, μετά τον θάνατο, η ψυχή πράγματι βιώνει μια κρίση, τη Μερική Κρίση, ως τελική συγκεφαλαίωση του «αοράτου πολέμου» που έχει διεξαγάγει ή που απέτυχε να διεξαγάγει, στην επίγεια ζωή κατά τω πεπτωκότων πνευμάτων.
     Συνεχίζοντας την επιστολή του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος γράφει:
«Λίγο μετά το θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια. Στον αγώνα της η αδελφή σου χρειάζεται βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πως θα την βοηθήσεις. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις την φροντίδα του νεκρού της σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και, μένοντας μόνος σου οπουδήποτε μπορείς, να βυθιστείς σε προσευχή για την ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τις καινούριες, απροσδόκητες ανάγκες της. Συνέχισε την ακατάπαυστη ικεσία σου στον Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο. Όταν πέθανε η Οσία Θεοδώρα, το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από τα τελώνια ήταν οι προσευχές του πνευματικού της πατέρα. Έτσι θα γίνει και με τις δικές σου προσευχές. Μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη.»

     Το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της Οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του «πλεονάσματος χάριτος» των αγίων.

Στην περίπτωση αυτή, τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα. Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να πούμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφυσική έννοια.

     Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο κεφάλαιο περί τελωνίων.
    Ειδικότερα, η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να συνοδεύει με αυτήν τη διδασκαλία κάθε τέκνο της που αποθνήσκει. Στον «Κανόνα για την Αναχώρηση της Ψυχής», που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια:

«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους».

«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων».
«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». 
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.
     
Ο Όσιος πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ

 Οι σαράντα ημέρες

     Κατόπιν, έχοντας επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του Θεού, η ψυχή για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα που θα παραμείνει, και μόνον την τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι την ανάσταση των νεκρών.

     Σίγουρα δεν είναι παράξενο ότι η ψυχή, έχοντας διέλθει από τα τελώνια και παύσει μια για πάντα κάθε σχέση με τα επίγεια, εισάγεται στον αληθινά άλλο κόσμο, σε ένα τμήμα του οποίου θα παραμείνει αιωνίως.
Σύμφωνα με την αποκάλυψη του Αγγέλου στον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας, η ειδική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο (πέραν του γενικού συμβολισμού των εννέα αγγελικών ταγμάτων) πραγματοποιείται επειδή μέχρι τότε παρουσιάζονται στην ψυχή τα θαυμάσια του Παραδείσου, και μόνον κατόπιν αυτού, για το υπόλοιπο των σαράντα ημερών, της παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κολάσεως, πριν τοποθετηθεί την τεσσαρακοστή ημέρα στη θέση στην οποία θα αναμένει την ανάσταση των νεκρών και την Τελική Κρίση.
     Θα πρέπει και πάλι να τονίσουμε ότι οι αναφερόμενοι αριθμοί αποτελούν γενικό κανόνα ή «μοντέλο» της μεταθανάτιας πραγματικότητας, και αναμφισβήτητα δεν ολοκληρώνουν όλες οι ψυχές των απελθόντων την πορεία τους ακριβώς σύμφωνα με τον «κανόνα». Γνωρίζουμε σαφώς ότι η Οσία Θεοδώρα, στην πραγματικότητα, ολοκλήρωσε το «γύρο της κολάσεως» ακριβώς την τεσσαρακοστή ημέρα, σύμφωνα με τη γήινη μέτρηση του χρόνου.

Ο Κύριος της Ζωής

Η κατάσταση των ψυχών μέχρι την Τελική Κρίση

     Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μια κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μια κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιωνίων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση.
Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.
     Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση, έχουν περιγραφεί σε πολλούς βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα. Στο βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπετούας, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκε με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό, καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος.
    Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπετούας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο. Από αυτό η Περπετούα κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεινά της κολάσεως.

     Στο βίο μιας ασκήτριας που πέθανε μόλις τον 20ο αιώνα αναφέρεται μια παρόμοια περίπτωση. Πρόκειται για τη Οσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε στο βίο της: «Η Αναστασία είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο. Ο Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι η Αναστασία αποφάσισε να προσευχηθεί πολύ για τον αδελφό της. Μετά το θάνατο του, η Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του Οσίου Σεραφείμ, για να μάθει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό… Ήθελε να συναντήσει την Πελαγία Ιβάνοβνα και να ζητήσει τη συμβουλή της… Η Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να προσευχηθεί και να νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου.»
     Όταν συμπληρώθηκαν οι σαράντα ημέρες, η Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στο βράχο κείτονταν δύο άνδρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο αδελφός της.
Η Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει την νηστεία και την προσευχή.
Τελείωσαν κι άλλες σαράντα ημέρες με νηστεία και προσευχή κι η Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον οποίο βρίσκονταν οι δύο άνδρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδελφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα στο λαιμό του.
     Η Πελαγία Ιβάνοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι η Αναστασία, της είπε να επαναλάβει την ίδια άσκηση για Τρίτη φορά.
Όταν τελείωσε και το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, η Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άνδρας, αγνωστός της. Ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεσμά. Δε φαίνονταν πουθενά. Ο άγνωστος άνδρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη.»
      Η Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και εκείνη της απάντησε:
«Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δεν μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.»

      Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δεν «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκη τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά τον θάνατο.

      Πρόκειται περισσότερο για εικόνες οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτιώσεως της καταστάσεως της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.

ο Άκης Ν. Λιλιόπουλος φιλοξενούμενος στην "ΨΑΛΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"

o Πρωτοψάλτης και Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας Ιεροψαλτών Ελλάδος (ΟΜΣΙΕ)  Άκης Ν. Λιλιόπουλος, φιλοξενούμενος στην ΨΑΛΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ της romfea.gr και του Γεωργίου Δεμελή

ΚΑΛΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

Η παιδική χορωδία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών

Η παιδική χορωδία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ψάλλει τα κάλαντα στον
Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμο Β'
υπό την διεύθυνση του Άκη Ν. Λιλιόπουλου

ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β'

Με αυτήν την προτροπή ξεκίνησε ο Γενικός Διευθυντής του Εκκλησιαστικού Ιδρύματος Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής της Ι.Α.Α. Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ειρηναίος Νάκος ο οποίος παρουσίασε την Παιδική Χορωδία Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών η οποία έχει σκοπό την προσέγγιση των παιδιών όλων των ενοριών της Ι.Α.Α., να γνωρίσουν την Βυζαντινή μας Μουσική.

     Η Χορωδία έψαλλε Ύμνους των Χριστουγέννων στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, υπό την διεύθυνση του Πρωτοψάλτου και Καθηγητού κ. Άκη Λιλιόπουλου, σήμερα Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου και τραγούδησε τα κάλαντα της Θράκης και της Χίου υπό την διεύθυνση της κας. Σοφίας Μάνου, πλαισιωμένη από την Ορχήστρα «ΚΑΝΩΝ» της Ι.Α.Α., παρουσία του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Συμεών Βολιώτη, του Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως κ. Φωτίου Γιαννακάκη και του Προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδος κ. Κωνσταντίνου Πολίτη.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

A Whiter shade of pale by DIMITRIS KARAVELIS

Μία ξεχωριστή εκδήλωση έλαβε χώρα στο Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών την 20/12/2017
και όταν λέω ξεχωριστή εννοώ πολύ ενδιαφέρουσα.
Ο Μουσικολογιότατος Καθηγητής κ. Δημήτριος Καραβέλης παρουσίασε το Ευρωπαϊκό Σύνολό του που το ετοιμάζει μόνο εδώ και ...3 μήνες!
Συγγενείς, γονείς, αδέλφια άκουσαν το άκουσμα της χορωδίας του κ. Δημήτρη Καραβέλη και καταχειροκροτούσαν ασταμάτητα .
Δυστυχώς πρόλαβα και έγραψα ένα κομμάτι από τα πέντε του προγράμματός του, που πραγματικά ανατριχιάζει...
Θα συνιστούσα να το ακούσετε όλο....

Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση στον Πολιούχο Αθηνών 17/12/2017 (FOTOS)

Ο Πρωτοψάλτης Άκης Ν. Λιλιόπουλος διευθύνει την παιδική χορωδία της
Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών 17-12-2017

Ο Πρωτοψάλτης Άκης Ν. Λιλιόπουλος διευθύνει την παιδική χορωδία της
Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών 17-12-2017

Μεγάλη συγκίνηση και ανατριχίλα διακατείχε όσουςπαρευρέθεισαν σήμερα, 17/12/2017 στον Πολιούχο Αθηνών Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη

Στην εκδήλωση συμμετείχαν:

1) η παιδική χορωδία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, υπό την Διεύθυνση του Πρωτοψάλτου Άκη Ν. Λιλιόπουλου

2) Η χορωδία του Ιερού Ναού Αγίου ΔΙονυσίου του Αρεοπαγίτου, υπό την Διεύθυνση του Πρωτοψάλτου του Ναού Γεωργίου Δεμελή,

3) Ο Άρχων Μαίστωρ της Μ.τΧ.Ε. Γρηγόριος Νταραβάνογλου, που με τις μονοδίες του απόσπασε το συνεχές χειροκρότημα του κοινού

4) Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Τσελαλίδης που απέδωσε με μεγάλη κατάνυξη τα καθίσματα των Χριστουγέννων

4) Η Υμνωδός Σοφία Μάνου που με την μελλίρυτη φωνή της και την συνοδεία της παιδικής χορωδίας μάγεψε το κοινό.

 Σχόλιο ΆΚΗ Ν. ΛΙΛΙΟΠΟΥΛΟΥ:

Συμμετείχα στην χορωδία του Ιερού Ναού υπό την διεύθυνση του Πρωτοψάλτου Γεωργίου Δεμελή και εντυπωσιάστηκα από την διεύθυνση. Μια απίστευτα καλοκουρδισμένη χορωδία, με απόλυτη ομοιογένεια και πλήρη μουσική πειθαρχία.

Έδινε την εντύπωση ότι ήταν μια "μηχανή παραγωγής" με ψυχή!

Πληρούσε όλα όσα οφείλει να έχει μιά χορωδία, πειθαρχία, τήρηση των κανόνων, ευαισθησία και έκφραση.

Συγχαρητήρια στον Χοράρχη Γεώργιο Δεμελή για την εξαίρετη δουλειά!

Ο Άρχων Γρηγόρης Νταραβάνογλου, γνωστός σε όλους για την Κωνσταντινουπολίτικη έκφραση στις ψαλμωδίες του, αλλά και στα ψαλτοτράγουδα.

Τον έχουμε ακούσει πολλές φορές στα youtube στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

Η αίσθηση όμως να τον ακούς να ψάλλει και να τραγουδάει δίπλα σου...είναι μαγευτική!!!

Άριστος και ηδύμολπος ψάλτης,  γνωριζει πολύ καλά και την παραδοσιακη μουσική. Ένας καλλιτέχνης που προσφέρει πολλά με την καλλιφωνία του και την γνώση του!

Τα θερμά μου συγχαρητήρια, όχι μόνο για την ψαλτική του απόδοση, αλλά και το ήθος και την ευγένεια που τον διέπει με όλους τους συναδέλφους του.

Μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση που συνάντησα αξιόλογους συναδέλφους στην Χριστουγεννιάτικη αυτή εκδήλωση,  όπως τον Απόστολο Ντέτσικα, τον Δήμαρχο Λαγκαδίων Ευστάθιο Κούλη, τον Αλέξη Νικολουτσόπουλο

Οι φωτογραφίες είναι από το romfea.gr και από το https://bizantinimousiki.blogspot.gr/2017/12/2017.html 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΔΩ

Ο Πρωτοψάλτης Άκης Λιλιόπουλος διευθύνει την παιδική χορωδία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και του Αγίου Δημητρίου των Όπλων

1) Μια ίδιαίτερη συναυλία με επίκαιρους Ύμνους του Αγίου Δωδεκαημέρου με την συνοδεία Ψαλτηρίου (Κανονάκι), θα λάβει χώρα στον Πολιούχο της Αθήνας, για πρώτη φορά σε μία προσπάθεια ανάδειξης της Ψαλτικής Τέχνης και των Διακόνων αυτής.

Στην ωραία αυτή μουσική γιορτή, ο Πρόεδρος, Πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης Καχρίλας και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, Πολιούχου Αθηνών, σας προσκαλούν στην Συναυλία Εκκλησιαστικής Μουσικής με Ύμνους του Αγίου Δωδεκαημέρου συνοδεία Ψαλτηρίου (Κανονάκι), με τον τίτλο «Χριστουγεννιάτικο Κάλεσμα» την Κυριακή 17 Δεκεμβριου και ώρα18:00.

Την αφήγηση των κειμένων θα κάνει ο Ιερομόναχος π. Θεοφάνης Δαρζέντας. Τους επίκαιρους Ύμνους και τα κάλαντα θα ψάλλουν: ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Τσελαλίδης, η νεοσυσταθείσα 35μελής «Παιδική Χορωδία Βυζαντινής Μουσικής» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών υπό την Διεύθυνση του πρωτοψάλτου κ. Άκη Λιλιόπουλου στους ύμνους και της κας Σοφίας Μάνου στα Κάλαντα, καθώς και ο Βυζαντινός Χορός του Ιερού Ναού υπό την Διεύθυνση του Πρωτοψάλτου του Ιερού Ναού κ. Γεωργίου Δεμελή.

Συμμετέχει ο Άρχων Μαΐστωρ της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας κ. Γρηγόριος Νταραβάνογλου, ο οποίος και θα τιμηθεί για την πολυετή προσφορά του στην Ψαλτική τέχνη.

2) στις 16/12/2017 στον ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ 6/12/2017

Με μεγάλη λαμπρότητα και κατάνυξη τελέσθηκε ο Αρχιερατικός Πανηγυρικός Εσπερινός και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Μεγαλοπρεπή και περικαλή Ναό του Αγίου Νικολάου Αχαρνών στις 5 & 6 Δεκεμβρίου 2017
Στην Θ. Λειτουργία παρευρέθηκε προσκεκλημένος του Πρωτοψάλτη κ. Γεωργίου Κουμπανάκη, ο Πρωτοψάλτης Άκης Ν. Λιλιόπουλος (Γεν. Γραμματέας της ΟΜΣΙΕ) και ο υιός του Νικόλαος Λιλιόπουλος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

Με μεγάλη τιμή και ευλάβεια τιμήθηκε η Αγία Βαρβάρα στο ομώνυμο παρεκκλήσιο του Δήμου Αμαρουσίου την Κυριακή 3/12/2017 στον Μεγάλο Πανηγυρικό Εσπερινό και στην Θεία Λειτουργία Δευτέρα 4/12/2017.
Oi Ιερείς  που παρευρέθησαν στον Εσπερινό αλλά και στην Θ. Λειτουργία είναι:
1. Πανοσιολογιότατος Αρχιμ. π. Σαράντης Σαράντος
2. Αιδεσιμότατος π. Χρίστος Κατσούλης
3. Αιδεσιμότατος π. Αντώνιος
4. Αιδεσιμότατος π. Ανδρέας Ταρλαντάς
Έψαλλε o Άκης Ν. Λιλιόπουλος με τον υιό του Νικόλαο Λιλιόπουλο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

"Τι Θαυμάζεις Μαριάμ;" (θεολογική επεξήγηση) ψάλλει ο Πρωτοψάλτης Άκης Ν. Λιλιόπουλος

«Τί θαυμάζεις, Μαριάμ;»
τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2145, 15.12.16

.           Καθὼς φθάνουν τὰ Χριστούγεννα, ἡ μορφὴ τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, τῆς Παναχράντου Μητέρας τοῦ Κυρίου μας, καταλαμβάνει ξεχωριστὴ θέση στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Ἔκτακτο τὸ μεγαλεῖο της, διότι μόνην ἐκείνην ἐξέλεξε ὁ Θεὸς νὰ γίνει ἐκλεκτὸ ὄργανο, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ Μονογενής Του Υἱὸς θὰ προσ­ελάμβανε τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ θὰ ἐρχόταν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ὡς Σω­­­­­τήρας καὶ Λυτρωτής.
.           Ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας τὶς ἡμέρες αὐτὲς παρουσιάζει τὸ πανάγιο πρόσωπό της, τὴν τιμητικὴ θέση της καὶ τὴ στάση της στὸ Μυστήριο τῆς Γεννήσεως.
.           Σ’ ἕνα τροπάριο – κάθισμα τοῦ Ὄρ­θρου τῶν Χριστουγέννων, ὁ ἱερὸς Ὑ­μνογράφος ἀπευθύνεται πρὸς τὴν Παν­­αγία Θεοτόκο μ’ ἕνα ἐρώτημα:
.           «Τί θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσαι τὸ ἐν σοί;»· τί κοιτᾶς, θαυμάζεις καὶ ἀ­πορεῖς, Μαριάμ; Γιατί ἐκπλήττεσαι μ’ αὐ­­­­τὸ ποὺ Σοῦ συμβαίνει;
.           Τὴν ἐρωτᾶ ὁ ἱερὸς ὐμνωδός, καὶ ἐ­κείνη ἀπαντᾶ: «Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρό­νῳ ἐγέννησα, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα». Θαυμάζω καὶ ἀ­πορῶ, διότι τὸν ἄχρονο Υἱὸ τοῦ Θεοῦ τὸν γέννησα τώρα, σὲ ὁρισμένο χρόνο ὡς ἄνθρωπο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς ἔγινε ἡ σύλληψη! «Ἄνανδρός εἰμι, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; ἄσπορον γονὴν τίς ἑώρακεν; ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται». Εἶμαι Παρθένος, δὲν ἔχω ἄνδρα. Πῶς θὰ γεν­νήσω παιδί; Ὅταν ὅμως θέλει ὁ Θεός, ἀλλάζει ἡ φυσικὴ ροὴ τῶν πραγμάτων, ἀλλάζουν οἱ φυσικοὶ νόμοι!
.           Προσπαθεῖ ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος στὸ τροπάριο αὐτὸ ν’ ἀποτυπώσει τὴν ἔκ­πληξη τῆς Παναγίας μας ἐνώπιον τοῦ μοναδικοῦ γεγονότος τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ τὸ τροπάριο αὐτό, ἐκφράζει καὶ τὴν ἔκπληξη τοῦ κάθε ἀνθρώπου μπροστὰ στὸ θεϊκὸ Μυστήριο.
.           «Τί θαυμάζεις Μαριάμ;», εἶναι καὶ ἡ δική μας ἀπορία. Πῶς ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, πῶς ὁ ἀχώρητος Θεὸς χωράει στὰ σπλάχνα μιᾶς Παρθένου; Θαυ­μάζεις (ἀπορεῖς) γιὰ τὴν ταπείνωση, τὴ συγκατάβαση ποὺ βλέπεις νὰ ἔχει «ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων»; Ἐκπλήττεσαι ἀπὸ τὴν ἄγνοια, τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ψυχρότητα τῶν ἀνθρώπων;
.           Ὅσο ὅμως καὶ ἂν ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος προσπαθεῖ νὰ παρουσιάσει τὴν ἀπορία – ἔκπληξη τῆς Θεοτόκου καὶ νὰ δώσει ὁ ἴδιος ἀπαντήσεις, τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς πληροφορεῖ πὼς ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὅλο αὐτὸ τὸ γεγονὸς τὸ διῆλθε μὲ σιωπὴ καὶ «πάντα συνετήρει… ἐν τῇ καρδίᾳ αὐ­­τῆς» (Λουκ. β´ 19)· συγκρατοῦσε ὅλα αὐτὰ μέσα στὴν καρδιά της.
.           Ἡ Παναγία μας σιωπηλὴ στέκεται δίπλα καὶ ἀτενίζει τὸ θεῖο Βρέφος. Ὑπηρετεῖ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ μέσα στὴ σιωπή της. Δὲν ἐκφράζεται γιὰ τίποτε ἀπὸ ὅσα ἔζησε τὴν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τὴ στιγμὴ τῆς θείας Γεννήσεως, τῆς προσ­κυνήσεως τῶν Ποιμένων καὶ τῶν Μά­γων. Καμία λέξη στὰ χείλη της· ἕνα εἶναι τὸ φρόνημά της, πὼς αὐτὴ εἶναι δούλη τοῦ Κυρίου ἕτοιμη νὰ ἐκτελέσει τὸ θέλημά Του. Τὴν ὅποια ἔκπληξη – ἀπορία τὴν κρατᾶ μέσα της. Πιστεύει ἀκράδαντα πὼς Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
.           Χριστούγεννα πλησιάζουν, καὶ ἡ σκέψη μας στρέφεται στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ὅπου ὁ Χριστὸς γεννᾶται.
.           Ξεχωριστὴ ἡ θέση της Παναγίας μας. Θὰ τὴ δοῦμε κατὰ τὴ μεγάλη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων νὰ παραστέκει στὸν Υἱό της μέσα στὴ φτωχικὴ φάτνη Του. Σεμνὰ καὶ ταπεινὰ σκύβει ἐπάνω Του καὶ Τὸν φροντίζει. Θὰ ἀποθέσουμε εὐλαβικὸ ἀσπασμὸ στὸν Υἱό της καὶ θὰ τὴν ὑμνήσουμε. Τὸ παράδειγμα τῆς Θεοτόκου νὰ μᾶς διδάξει. Μὲ θαυμασμό, μὲ σιωπὴ νὰ πλησιάσουμε τὸ Μυστήριο, γιὰ νὰ δυναμώσει ἡ πίστη μας.
.           Ἂς ἀφήσουμε τὴ σκέψη μας νὰ ἐμβαθύνει στό μεγάλο γεγονός, ἡ καρδιά μας ἂς συγκινηθεῖ μπροστὰ στὴ Φάτνη, ἡ ζωή μας νὰ ἀλλάξει.
.           Ἂς σιωπήσουμε καὶ ἂς θαυμάσουμε. Ὁ μεγάλος θαυμασμὸς ἀφήνει ἄφωνο τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάνει νὰ χάνει τὰ λόγια του, τὸν συγκλονίζει!
.           Μή μείνουμε ὅμως μόνο στὸ θαυμασμό· νὰ προχωρήσουμε καὶ σὲ γενναῖες ἀποφάσεις στὸν καθημερινό μας ἀγώνα. Νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Κύριο, νὰ πιστέψουμε σ’ Αὐτόν. Αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶ­­ναι ὁ Κύριος τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ κόσμου. Σ’ Αὐτὸν νὰ ἀναθέσουμε τὴ ζωὴ καὶ νὰ ἀποθέσουμε τὶς ἐλπίδες μας.

«Χριστουγεννιάτικο Κάλεσμα» στον Πολιούχο της Αθήνας

Μια ίδιαίτερη συναυλία με επίκαιρους Ύμνους του Αγίου Δωδεκαημέρου με την συνοδεία Ψαλτηρίου (Κανονάκι), θα λάβει χώρα στον Πολιούχο της Αθήνας, για πρώτη φορά σε μία προσπάθεια ανάδειξης της Ψαλτικής Τέχνης και των Διακόνων αυτής.

Στην ωραία αυτή μουσική γιορτή, ο Πρόεδρος, Πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης Καχρίλας και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, Πολιούχου Αθηνών, σας προσκαλούν στην Συναυλία Εκκλησιαστικής Μουσικής με Ύμνους του Αγίου Δωδεκαημέρου συνοδεία Ψαλτηρίου (Κανονάκι), με τον τίτλο «Χριστουγεννιάτικο Κάλεσμα» την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου και ώρα 18:00.

Την αφήγηση των κειμένων θα κάνει ο Ιερομόναχος π. Θεοφάνης Δαρζέντας. Τους επίκαιρους Ύμνους και τα κάλαντα θα ψάλλουν: ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Τσελαλίδης, η νεοσυσταθείσα 35μελής «Παιδική Χορωδία Βυζαντινής Μουσικής» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών υπό την Διεύθυνση του πρωτοψάλτου κ. Άκη Λιλιούπουλου στους ύμνους και της κας Σοφίας Μάνου στα Κάλαντα, καθώς και ο Βυζαντινός Χορός του Ιερού Ναού υπό την Διεύθυνση του Πρωτοψάλτου του Ιερού Ναού κ. Γεωργίου Δεμελή.

Συμμετέχει ο Άρχων Μαΐστωρ της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας κ. Γρηγόριος Νταραβάνογλου, ο οποίος και θα τιμηθεί για την πολυετή προσφορά του στην Ψαλτική τέχνη

πηγή: romfea.gr

33 ψαλμός σε τριηχία Ψάλλουν οι ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΥΜΝΩΔΟΙ του Άκη Ν. Λιλιόπουλου

Σύμφωνα με τον Άγιο Αρσένιο τον Καπαδόκη ο 33ος ψαλμός ψάλλεται σε ψυχορραγούντες, όταν βασανίζονται από τους δαίμονες την ώρα του θανάτου, ή σε εχθρικά στρατεύματα, όταν απειλούν και παραβιάζουν τα σύνορα, για να κάνουν κακό.